Jurij Zawadski, Jak poczuć się samotnym w zatłoczonym pociągu

[BLURBY]

Bardzo lubię wiersze Zawadskiego, 

przeliczam je na mrówki, buteleczki,

imiona. Nie znam ich i nic nie wiem,

kiedy mnie mijają, a ponieważ je mijam, 

to one zostają.

Joanna Łępicka

***

Wiersze Zawadskiego zdają się mówić, że najważniejsze jest pozostawanie w ruchu, wszak niebo może zechcieć nas ukamienować nawet wtedy, gdy słońce rozgrzewa ciała na dworcach i ulicach. W tej poezji pojedynczość wędruje do zbiorowości, podróżuje się tutaj od zguby do nadziei, a melancholia we wprawnych rękach może być buntem i czułością. Rozgryzasz nas, Juriju, łapiesz jak młode gołębie i głaszczesz, zamiast skręcić nam karki.

Paweł Kusiak