Michał Krasucki, Warszawskie getto. Pomiejsce

Zamiast archiwów – ulica. Zamiast podręczników – ślady na murach, brukach, mapach. Michał Krasucki, varsavianista, historyk architektury i stołeczny konserwator zabytków, prowadzi czytelnika przez topografię nieistniejącego miasta. To nie tylko przewodnik po miejscach Zagłady, ale też empatyczna mapa pamięci, nanoszona na współczesną tkankę Warszawy.

Książka wyrasta z codziennych wędrówek autora po mieście w rocznicę powstania 1943 roku, który przez 28 dni odwiedzał jedno miejsce dziennie, rekonstruując historie, które  rozegrały się zarówno w getcie, jak i po aryjskiej stronie. Miejsca te, często zatarte lub nieoczywiste, ożywają dzięki świadectwom, lekturze planów i fotografii. Powstaje z nich poruszająca mozaika lokalnych mikrohistorii – od muru przy Siennej po Umschlagplatz przez kinoteatr Femina po bunkier przy Miłej.

To książka o pamięci – ale nie tej monumentalnej, lecz tkwiącej w przestrzeni codzienności. O przeszłości, która nie daje się wypchnąć poza margines miasta, ale coraz głębiej wkopuje się w jego substancję, tworząc skomplikowany i coraz słabiej widoczny labirynt, ujawniający się czasem jako zmiana w tynku, odchylenie murku. Krasucki pisze o potrzebie patrzenia uważniej – bo „każda zmiana odciska swój ślad”.

Publikacja ukazuje się w serii Heritologia pod redakcją Agaty Wąsowskiej-Pawlik, wydanej przez Międzynarodowe Centrum Kultury w Krakowie.

 „Autor wykracza zdecydowanie poza ograniczenia tradycyjnej, czysto historycznej perspektywy. Prezentuje podejście interdyscyplinarne, ze szczególnym uwzględnieniem narzędzi, jakie proponuje badaczom przestrzeni miejskich zwrot topograficzny, szczególnie owocnie wykorzystywany ostatnio do studiów nad Zagładą i gettem. Otrzymujemy więc książkę inspirowaną nowymi trendami badawczymi i dobrze te nowe możliwości wykorzystującą.

Książka Michała Krasuckiego zdecydowanie wyróżnia się indywidualnym charakterem i oryginalnym tonem, wynikającym z perspektywy zawodowej autora, jego profesjonalnego przygotowania, ale też osobistym, emocjonalnym, eseistycznym tonem narracji”.

Z recenzji naukowej profesora Jacka Leociaka