Andrzej Sosnowski, Elementaże

Autora ktoś może skojarzyć z jedną lub drugą książką poetycką –
niestety, z czasem nawiedziła go ta uprzykrzona (w pewnym
wieku ponoć nagminna) plaga reminiscencji, której stawiał
opór, stroniąc od poezji, aby elementy autobiograficzne nie
rzuciły się na wiersze. Kiedy impuls sentymentalny poszukał
ujścia w zdaniach przypominających zdania prozy, bylejakość
wspomnień i „wspominków” okazała się deprymująca – niektóre
z nich próbowały się odnaleźć w pobliżu innych, nieco
mniej natrętnych elementów.

Jeszcze raz się obudzić; wstać po jedenastej, zapalić, wrócić do
łóżka za dziesięć dwunasta, trochę drzemać, trochę śnić, słabo
słysząc dzwony. Potem relanium. Brandy z wodą, fala:
„Wynurzyć się w terenie niewidzialnym”. Długi czerwony mur.
Pies. Chyba ścierwo, nie pies. Wejsuny. Dalej spać, jeszcze do
szesnastej. Napić się białego wina, ubrać się i wyjść na dwór,
gdzieś usiąść. Palić i oddychać. Napić się piwa. Głęboko oddychać.
Zrobić zakupy i wrócić. Napić się w domu; koło północy
– „Halo, siostro Midnight?” – wejść w stan doskonałego
spokoju. Chłodna euforia. Kontynuować.