Agnieszka Wójtowicz-Zając, Ocaleć. Proza Magdaleny Tulli

Pragnę spojrzeć na pisarstwo Tulli niejako à rebours – zobaczyć Sny i kamienie, W czerwieni, Tryby i Skazę przez pryzmat Włoskich szpilek i Szumu. Dwie ostatnie książki – silnie osadzone w tematyce autobiograficznej – pozwalają prześledzić sposób strukturowania narracji, konstrukcji „ja” mówiącego, a także metafor i obrazów pojawiających się we wcześniejszych utworach pisarki. W tym kontekście nie tylko Szum i Włoskie szpilki noszą znamiona prozy autobiograficznej – ślady „ja” autorskiego można odnaleźć także w różnych miejscach pajęczej sieci tekstu, jakim jest cała twórczość Magdaleny Tulli. W pozornie lekkich, metaliterackich opowieściach dostrzec można palimpsest autobiografii kobiecej, unaoczniający splot literatury i doświadczenia osobistego, naznaczonego przez płeć w relacji matka – córka.

Agnieszka Wójtowicz-Zając, fragment Wstępu