Astrida Neimanis, Ciała wodne. Posthumanistyczna fenomenologia feministyczna

„Ciała wodne” to prekursorska książka z obszaru błękitnej humanistyki i hydrofeminizmu. Neimanis zachęca nas do przemyślenia związków pomiędzy naszymi ciałami a środowiskami wodnymi. Woda staje się w jej analizie źródłem połączeń, relacji i wszelkiej przesiąkliwości, wiąże istoty (nie-)ludzkie ze światem wokół nich – od oceanów, które nas otaczają, po wodę, która stanowi większość naszych ciał. Takie rozumienie cielesności rzuca wyzwanie nie tylko indywidualizmowi, ale także antropocentryzmowi. Wbrew konwencjonalnemu ujęciu podmiotu jako odrębnego indywiduum Neimanis proponuje pojęcie „hydrowspólnoty” opartej na wzajemnym wpływie na siebie w życiodajny, ale także w zaskakujący lub wręcz niepożądany sposób. Posthumanistyczna fenomenologia feministyczna rozwijana przez Neimanis powstała w dialogu z koncepcjami nowego materializmu Karen Barad i Stacy Alaimo, tekstami Luce Irigaray o różnicy seksualnej, pismami Deleuze’a, Nietzschego i Merleau-Ponty’ego. Rozważania o wodnym ucieleśnieniu stanowią cenny przyczynek do refleksji o globalnych problemach ekologicznych, kryzysie klimatycznym, zanieczyszczeniu i niedoborach wody.

Astrida Neimanis – teoretyczka kultury prowadząca badania na styku feminizmu i humanistyki środowiskowej. Jej zainteresowania koncentrują się na cielesności, wodzie i zjawiskach atmosferycznych, poprzez które na nowo próbuje wyobrazić sobie relacyjność, sprawiedliwość, troskę i sprawczość w dobie kryzysu klimatycznego. Współtworzy projekty z artystkami, pisarkami, naukowczyniami, instytucjami edukacyjnymi i zmarginalizowanymi społecznościami z wykorzystaniem eksperymentalnych form pedagogiki. Jej artykuły można znaleźć w licznych czasopismach akademickich i tomach zbiorowych, jak również w katalogach wystawach. Brała udział w Biennale w Szanghaju (2021), RIBOCA (2020), Lofoten Biennale (2019).