Marek Tomiczek, Juliusz Nagórski. Monografia architekta

Juliusz Nagórski (1877 - 1944), mieszkaniec warszawskiej Pragi-Północ, rówieśnik znanych architektów europejskich, jak le Corbusier, czy Erich Mendelsohn, w latach 1905 - 1910 studiował w Ecole des Beaux-Arts w Paryżu. Po powrocie do kraju rozpoczął karierę niezależnego architekta, a  także utalentowanego rysownika, malarza, rzeźbiarza i dekoratora.

Jego działalność zawodowa, oprócz tworzenia właściwej architektury, obejmuje również prace z zakresu urbanistyki - tzw. Potrójny Nowy Świat, regulację placu Marszałka Piłsudskiego oraz najważniejszy, niezrealizowany oczywiście, projekt - "Wystawa Światowa 1943".

Spośród blisko 100 projektów jego autorstwa, te najbardziej znane to: budynek Hotelu Polonia w Warszawie, kamienica Fruzińskiego przy Marszałkowskiej, róg Wilczej, kamienica przy ul. Targowej nr 15, kamienice przy ul. Smolnej 15 i 17, Biblioteka Ordynacji Krasińskich, projekt restauracji kamienicy Kościelskich - tzw. "Mansjonarii" na Starówce warszawskiej, kamienica Bonieckich - Barańskich przy ul. Mokotowskiej 24.

Oprócz tego, Nagórski był również autorem licznych projektów zaliczanych do tzw. małej architektury: kompozycji pomników, wnętrz sklepów, biur, banków, ołtarzy kościelnych, yacht clubów.   

Mimo tak bogatej twórczości i dorobku, jego postać o wielobarwnej osobowości pozostaje do dzisiaj mało znana i dość enigmatyczna, po części dlatego, że olbrzymim cieniem położyło na jego życiu i twórczości podejrzenie o zbyt ścisłe kontakty z Niemcami podczas wojny, a w okresie powojennym wręcz o kolaborację - poprzez jego udział w zaaranżowanej przez niemieckie władze okupacyjne przebudowie Pałacu Rady Ministrów.

Autor monografii stara się przybliżyć wszelkie okoliczności tej sprawy i przybliża sylwetkę stosunkowo mało znanego i chyba niesłusznie odsuniętego w niepamięć, znakomitego architekta.