Autoportret 59 (4/2017) - Architektura Awangardy

W najnowszym numerze „Autoportretu” podejmujemy temat architektury radykalnej, zrywającej z dotychczasową konstrukcją świata. Pytamy o współczesne znaczenie idei odziedziczonych po dwudziestowiecznej awangardzie. Prezentujemy kluczowe dla ruchów awangardowych diagnozy i postulaty. Analizujemy ich retorykę i estetykę oraz sposoby ich użycia. Konfrontujemy się z mitologiami architektonicznej awangardy i poniesionymi przez nią porażkami, a także szukamy postaw awangardowych we współczesnej architekturze.W numerze– Hilde Heynen definiuje architektoniczną awangardę– Kinga Nędza-Sikoniowska wyjaśnia, dlaczego Ernstowi Mayowi nie udało się przeszczepić niemieckiego programu społecznego budownictwa mieszkaniowego na grunt ZSRR– Emiliano Ranocchi analizuje futurystyczną retorykę tekstów Tadeusza Peipera– Michaił Ilczenko pisze o tekstach konstruktywistów kreujących narrację sowieckiej architektury w stopniu przewyższającym skalę nowych budowli– Owen Hatherley opisuje chwiejną postawę Zachodu wobec komunizmu – rozdartą pomiędzy potępieniem a romantyzacją – recenzując kilka londyńskich wystaw rosyjskiej awangardy zorganizowanych w stulecie rewolucji październikowej– Marcin Wicha pokazuje użycie rosyjskiego konstruktywizmu jako estetycznego pokrowca skrywającego nadużycia dawnych i obecnych reżimów w Rosji– Anna Winkler na przykładzie Międzynarodówki Sytuacjonistycznej opisuje, jak utopijni powojenni awangardziści buntowali się przeciwko modernistycznej urbanistyce– Aleksandra Kędziorek opowiada o ideach projektowych Zofii i Oskara Hansenów– Maciej Miłobędzki rozprawia się z awangardowym brakiem zrozumienia materii i unaocznia współczesne konsekwencje idei dematerializacji architektury.