red. Marta Kowalewska-Piwowarczyk, Antoni Starczewski. Idea zapisu linearnego

Katalog do wystawy.

Antoni Starczewski (1924-2000) to jeden z najciekawszych artystów łódzkiego środowiska lat powojennych, który nie tylko tworzył interesującą i oryginalną sztukę, ale niejednokrotnie w swojej działalności wyprzedzał światowe nurty i działania artystyczne. Prace realizował w różnych mediach: ceramice, grafice, tkaninie, tworzył również projekty in situ. Eksplorował obszary sztuk wizualnych, muzyki, języka. Jedną z podstawowych zasad określających charakter działalności Antoniego Starczewskiego było programowe nierozdzielanie sztuki czystej od użytkowej. Bardzo świadomie wkroczył na drogę wyrażania idei w różnorodnych materiałach i technikach, postrzegał bowiem twórczość jako obszar wielu form wypowiedzi połączonych ze sobą, oddziałujących jedne na drugie.

Artysta budował systemy: znaków, zwane alfabetami; linearne sekwencje gestów zatopionych w dynamicznych ceramicznych formach; układów dźwięków przeniesionych na formy wizualne. Kompozycje zawsze opierają się na jasnej idei, a każdy element ma ściśle określoną funkcję. Twórca skłania odbiorcę do wnikliwego przyglądania się szczegółom, zarówno w pracach monumentalnych, jak i tych mniejszych, realizowanych w technikach graficznych. Układy pozornie jednakowych elementów przy bliższym poznaniu ujawniają bogactwo niuansów, zmuszają do rozważań na temat indywidualistycznych postaw w świecie dążącym do unifikacji.

Sztuka Starczewskiego była nierozerwalnie zespolona z życiem za sprawą przenikania idei artystycznych do sfery osobistych przeżyć. Stanowiła ciągły proces, nieprzerwaną kreację. Na każdym polu działań widać wyraźnie, że Starczewski podążał drogą wyznaczoną własnymi przemyśleniami, a aktualne prądy w sztuce miały dla niego drugorzędne znaczenie. Uważnie śledząc dokonania na polu sztuki najnowszej, dbał o to, aby pozostać artystą osobnym.