Seria "Architektura w Warszawie" opracowana przez prof. PAN dr hab. Martę Leśniakowską, wybitną badaczkę architektury, jest pierwszym na polskim rynku profesjonalnym architektonicznym katalogiem-atlasem nowej generacji, prezentującym najważniejsze i najciekawsze zachowane obiekty Warszawy od czasów najdawniejszych po początek XXI wieku. Poszczególne tomy obejmują: od ok. 1300 r do 1989 r.,  lata 1918-1939, lata 1945-1965, lata 1965-1989, lata 1989-2001. Wydawnictwo cechuje się nowoczesną formą edytorką, syntetyczną, ale wyczerpującą informacją faktograficzną wprowadzającą nowe ustalenia, obszernym materiałem ilustracyjnym (liczne fotografie, rzuty, mapy) oraz poręcznymi indeksami. Seria jest adresowana do wszystkich zainteresowanych architekturą: architektów, stentów, warsawianistów, badaczy kultury i historyków.  

 

Czwarty z serii katalogów-atlasów. Dotyczy okresu ciągle słabo zbadanego, choć to wówczas, na gruzach zniszczonej stolicy II RP, tworzono nową strukturę architektoniczno-urbanistyczną Warszawy Socjalistycznej. Dwudziestolecie 1945-1965 ujmowane jest zwykle jako sekwencja trzech epok: 1. Pierwszej Odbudowy (1945-1949), gdy panowała jeszcze względna swoboda twórcza i estetyczny pluralizm kontynuujący modernizm lat 1940-tych, 2. socrealizmu (1949-1956) z jego doktryną estetyczną wynikającą ze zmiany orientacji cywilizacyjnej PRL-u z zachodniej na wschodnią oraz 3. Odwilży po Październiku 1956, gdy mimo ograniczeń polityczno-ekonomicznych możliwy stał się powrót do nowoczesności. Ten prosty schemat ulega jednak unieważnieniu w zestawineiu z obiektami, które wówczas powstawały: architektura, podporządkowana dyrektywom walki ideologicznej, balansowała miedzy narzuconymi przez reżim limitami a dążeniem do ochrony swych tradycyjnie zachodnich powiązań.