Krzysztof Domaradzki, Przestrzeń Warszawy. Tożsamość miasta a urbanistyka

Od ponad siedemdziesięciu lat rozwojowi Warszawy towarzyszy burzliwa dyskusja nad jej kształtem przestrzennym. Zmieniali się decydenci, zmieniały się doktryny, poglądy i cele, nie powinno więc dziwić, że we współczesnej stolicy dominują rozmaite, często niespójne formy urbanistyczne.

Tytaniczny wysiłek wkładany w powojenną odbudowę, chęć stworzenia nowoczesnej metropolii oraz obowiązująca w PRL-u ideologia skutecznie odwracały uwagę od pytania o historyczną tożsamość Warszawy. Odradzające się z gruzów miasto zdołało ją zachować tylko fragmentarycznie.

Obecnie zasadami kształtowania tkanki miejskiej rządzą mechanizmy rynkowe

i procedury prawno-administracyjne, dlatego pytania o tożsamość stolicy oraz humanistyczny aspekt działalności urbanisty wciąż spychane są na dalszy plan. W wyniku tej sytuacji otaczająca nas przestrzeń coraz bardziej traci łączność z tradycją i zapełnia się bezosobowymi, pozbawionymi indywidualnych cech strukturami, które nie mają nic wspólnego z rzeczywistym charakterem Warszawy.

A zatem dokąd jako miasto zmierzamy? Odpowiedź na to pytanie jest celem niniejszej publikacji. Stanowi ona ważny głos w aktualnej dyskusji na temat oblicza dzisiejszej Warszawy. Architekt urbanista Krzysztof Domaradzki w oparciu o swoje wieloletnie doświadczenie zawodowe i literaturę przedmiotu opisuje przemiany, jakie zaszły w stolicy, wskazuje na wagę związków przestrzeni współczesnej Warszawy z procesem jej ewolucji historycznej, a także w obrazowy sposób przybliża problematykę tożsamości miasta w kontekście jej powiązań z formą urbanistyczną.

To książka dla każdego, komu nie jest obojętne to, jak wygląda stolica jego kraju.

Krzysztof Domaradzki – architekt i urbanista. Profesor nadzwyczajny na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej. Autor zrealizowanych koncepcji przebudowy stołecznych ulic Nowy Świat i Krakowskie Przedmieście. Współautor wielu planów zagospodarowania przestrzennego w Warszawie oraz projektów osiedli w podwarszawskich miejscowościach. Współlaureat pierwszej nagrody na międzynarodowym konkursie na ulepszenie struktury urbanistycznej Nowego Belgradu (1986). Autor i współautor scenografii filmowych i telewizyjnych, m.in. do filmu Perła w koronie w reż. Kazimierza Kutza (1971) czy Elementarz w reż. Wojciecha Wiszniewskiego (1976). W latach 1984–1987 był wiceprezesem Oddziału Warszawskiego Stowarzyszenia Architektów Polskich, w latach 2001–2002 pełnił funkcję przewodniczącego Komitetu Organizacyjnego Izby Urbanistów, a od 2000 do 2006 roku był wiceprezesem Towarzystwa Urbanistów Polskich. Członek powołanej w 2015 roku Rady Architektury i Przestrzeni Publicznej Warszawy.