Mateusz Górniak, Pięć adaptacji

“Adaptacja serialu” to lot przez pierwszy sezon serialu “M jak miłość” i Polskę przełomu wieków. “Adaptacja jutuba” to obrazkowy raport z zanurzeń w nudę i prędkości polskiego kontentu z platformy YouTube. “Adaptacja rzeźby” to rozmowy, wcielenia, fantazje i monologi narosłe wokół “Piramidy zwierząt” Katarzyny Kozyry. “Adaptacja dramatu” to depresyjny fanfik “Pleśni i keczupu” Filipa Matwiejczuka. “Adaptacja nastroju” to autofikcja, trening ze spiskowania i deklaracja polskości. W tych pisanych prozą poematach scenicznych perypetie Hanki Mostowiak montowane są z miksowaniem konstytucji, Katarzyna Kozyra zgodnie z prawem zabija konia, fale upałów psują lodówkę i pomieszkujące ją parówki, a ktoś w małym miasteczku przypadkowo nagrywa telefonem tragiczną śmierć gołębia i wrzuca to do sieci. Proces adaptacji jest tu aktem spontanicznych prób przyswojenia i przepisania własnego nastroju, kanonicznych dzieł polskiej kultury czy najważniejszych państwowych dokumentów prawnych.

***

Kiedy skończy się już "fenomen" Górniaka i oswoimy się z jego obecnością, jego wyobraźnia i humor pozostaną z nami jeszcze na długo. Nie tylko dlatego, że autor "Pięciu adaptacji" tchnął nowego ducha w polską prozę, otwierając ją na nieobecne w niej wcześniej rejestry wrażliwości, ale również dlatego, że wynalazł język, którym opowiadać będziemy sobie transformację ustrojową, czasy "pierwszego Tuska", śmierć Andrzeja Leppera i komisję Antoniego Macierewicza. Żebyśmy zrozumieli się dobrze: w języku tym nie ma nic doraźnego, wręcz przeciwnie, jest w nim uniwersalizująca moc, która ideologii i sprawom bieżącym przywraca wagę ontologiczną. Nie da się nie kochać tego chłopaka.

Dawid Kujawa