Kathy Acker, Imperium postradanych zmysłów

W Imperium postradanych zmysłów (Empire of the Senseless) Kathy Acker powraca do tematów znanych polskim czytelniczkom z Kici króla piratów oraz Krwi i flaków w szkole średniej: (nie)możliwej miłości i wolności w patriarchacie, przemocy seksualnej, masochistycznej erotyki, systemowego rasizmu, braku perspektyw i rozczarowania młodych ludzi światem spustoszonym przez kapitalizm. 

Imperium postradanych zmysłów osadzone jest w trzech przeplatających się porządkach: dystopijnym Paryżu niedalekiej przyszłości; w późnoreaganowskich latach 80. XX wieku z CIA ingerującym w rewolucję algierską; legendzie o piracie Thivaiu i cyborgini Abhor, parze kochanków-terrorystów. Cyberpunkowe tropy nadają nowej głębi charakterystycznym dla amerykańskiej autorki eksperymentom językowym. Dekompozycja narracji mapuje miasto w ruinach, badanie materialności języka podąża za aparatem kontroli przepływów semiotycznych, a neurofarmaceutyki i bioniczna protetyka to technologie rozregulowania wzorców płciowych i erotycznych.

Jeśli, cytując Abhor, należy „używać fikcji, w imię naszego przetrwania, przetrwania nas wszystkich”, to dla Acker właśnie kobieta jako konstrukt – podobnie jak „artysta, choć politycznie i społecznie bezsilna – musi znaleźć sposób na przetrwanie dla nas wszystkich”. Od tego postulatu wywodzi się impuls Acker do eksploracji własnej  écriture féminine po skomponowaniu „elegii dla świata ojców”.