praca zbiorowa, Lukasik. Inwentaryzacja

Prace te są często niejednoznaczne, bardzo różnorodne i jednocześnie spójne. Znajdziemy tu obrazy figuratywne, konceptualne kolaże bliskie diagramom i minimalistyczne abstrakcje. Powstające cykle prac są całkiem odrębne, jednocześnie łączy je wspólna dla nich wszystkich ciekawość świata oraz rządzących nim mechanizmów a także jego zdystansowana obserwacja i akceptacja natury przemijania.

W jednej pracy nigdy nie zawrze się cała prawda o chwili. Dlatego tworzę cyklami. Ale chcę, by efekt był odpowiedni do nakładu pracy.

W wielu z moich prac wyraźnie odczuwa się ślady ludzkiej obecności – jej nieokreślony zapach. Fragmenty szylkretowych okularów, odciski po butelkach z gliceryną, czy stare znaczki, są – paradoksalnie – ewokacją dzieciństwa, jedynego niezużytego punktu odniesienia.

Szukam rzeczy naprawdę dobrych nie dla ich wirtuozerii warsztatowej, ale dla czegoś, co nazwałbym poezją odczytu.

Wszystko co człowiek robi dotyczy jego samego i o nim opowiada. Ciekawe jest to, że trywialne epizody, na które jesteśmy skazani, artysta potrafi przemienić w intrygującą tajemnicę.

Mariusz Łukasik urodził się w 1953 roku w Warszawie. W latach 1973–1978 studiował w warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych na Wydziale Grafiki w pracowniach prof. Andrzeja Rudzińskiego (grafika warsztatowa) i prof. Jerzego Tchórzewskiego (malarstwo i rysunek). W 1980 roku na Międzynarodowym Konkursie Rysunku w Norymberdze zdobył główną nagrodę i tytuł rysownika miasta Norymbergi. W latach 1983–1984 był stypendystą rządu holenderskiego. W latach 1984–1985 studiował w Rijksakademie Van Beeldende Kunsten w Amsterdamie. Z zasady nie uczestniczy w wystawach zbiorowych. W 1984 roku wyjątkowo wziął udział w Biennale w Wenecji (Aperto ‘84). Uprawia malarstwo, grafikę, rysunek.