Książka Przejście 1969–1979 poświęcona jest mniej znanej twórczości Krzysztofa Wodiczki. Publikacja prezentuje prace zachowane, zrekonstruowane, a także te, które funkcjonowały jedynie w formie projektów, działania performatywne, efemeryczne oraz realizowane we współpracy z innymi artystami. Obszerna dokumentacja daje wgląd w sztukę Wodiczki z lat siedemdziesiątych, jego ironiczno-polemiczne sytuowanie się wobec modernistycznej tradycji i ówczesnej kultury artystycznej. Lektura wypowiedzi artysty, który odkrywał awangardową utopię w zderzeniu z realiami i zideologizowaną kulturą ówczesnej Polski, pozwala w pracach z tego czasu odnaleźć tyleż krytyczny, co utopijny impuls dla całej jego późniejszej praktyki artystycznej.

Charakterystyczne dla praktyki Wodiczki łączenie sztuki z projektowaniem, wartości symbolicznej z użytkową, miało swoje źródła w tym, czym zajmował się jeszcze w Polsce. Projektant z wykształcenia — obecnie profesor Art, Design and the Public Domain w Harvard University w Cambridge — początki swojej kontestacyjnej działalności w sferze publicznej upatruje w projektach z lat siedemdziesiątych, m.in. w Pojazdach, będących ironiczną wersją konstruktywistycznych projektów organizacji życia. Zaczynał, jak mówi w publikowanym wywiadzie, „w czasach, kiedy funkcjonalizm potykał się na ideologii, a socjalistyczny technokratyzm paraliżował wszelkie wysiłki”. Rozpoczęte w Polsce prace z liniami i projekcjami obrazów, w których artysta analizował ideologiczny wymiar przedstawienia, znalazły rozwinięcie w realizowanych w następnej dekadzie projekcjach na budynki publiczne. Łączenie estetyki z polityką miało kontynuację w monumentalnych projekcjach odsłaniających ideologię architektury.